Για το "μπαρ"

Όποιος μπήκε γιατί νομίζει ότι είναι υποχρεωτικό...
Να την "κάνει"!
ΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!

(Εκτός από όταν δεν έχουμε βιβλία... Τότε είναι υποχρεωτικό... Για γκελ μπουρντά, καμάρια μου!)

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Όταν το ποδόσφαιρο σταμάτησε τον πόλεμο (Αναδημοσίευση). Μια ιστορία από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο

Αναδημοσιεύω σήμερα από δω  την αφήγηση μιας αληθινής ιστορίας από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αντί ευχών, διότι το τέρας - όποιο είναι αυτό σε κάθε εποχή- αντιμετωπίζεται με πράξεις και όχι με ρουχαλάκια στα δέντρα. Το μόνο που πρόσθεσα είνα το βίντεο της ταινίας στην οποία αναφέρεται το άρθρο του Νίκου Μποζiονέλου από το gazzeta.gr.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

70 χρονια από τη σφαγή στα Καλάβρυτα: " † 13-12-43" (Γιώργος Ιωάννου)

    Μιας και συμπληρώνονται σήμερα 70 χρόνια από την σφαγή των ναζιστικών γερμανικών στρατευμάτων στα Καλάβρυτα κι ενώ οι "απόγονοι" (και σε κάποιες περιπτώσεις χωρίς εισαγωγικά) των ταγματασφαλιτών συνεργατών τους αποπειρώνται στις μέρες μας να βιάσουν την ιστορική μνήμη και να ενδυθούν ρόλο "μεσσία", συνεπικουρούμενοι μάλιστα - τι ειρωνεία!- από την ελάχιστα χριστιανική ρητορική  του επισκόπου της μαρτυρικής πόλης, το ιστολόγιο θα ασχοληθεί σήμερα με το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου   με τίτλο " 13-12-43", το οποίο κατά την γνώμη μου αποτελεί έναν από τους ειλικρινέστερους φόρους τιμής στην θυσία όχι μόνο των κατοίκων των Καλαβρύτων, αλλά κι εκείνων του Διστόμου, του Δοξάτου, της Μεγαλόπολης, της Κοκκινιάς κι όλων των άλλων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία: "Δ' Θριαμβικό ", Μαρία Λαϊνά

Πολύ... "θανατικό" έπεσε τελευταία στο ιστολόγιο και είπα όχι απλά να ελαφρύνω την κατάσταση αλλά και να της δώσω και θριαμβευτικές διαστάσεις... Και τι άλλο από το μέγιστο αντίδοτο του θανάτο, τον έρωτα, θα ταίριαζε?

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Καμικάζι, τι ζητάς; Δυο ποιήματα ("Ο Μοτοσικλετιστής"- Μ. Κέντρου- Αγαθοπούλου και "Οδόσημο Κινδύνου" - Β. Λεοντάρης), μερικά τραγούδια και λίγα λόγια περί μνήμης και αθανασίας


    Εδώ θα ταίριαζε περισσότερο αυτό που είπα σε προηγούμενη ανάρτηση, ότι η 3η μεταπολεμική γενιά ποιητών, η  «γενιά της αμφισβήτησης», ήταν τόσο τσαμπουκαλεμένη που στράφηκε εναντίον και της ίδιας της αμφισβήτησης,  όταν τουλάχιστον  εξέπιπτε σε μόδα και μέσο εντυπωσιασμού.  Τυπικά βέβαια, οι δυο ποιητές με τους οποίους θα ασχοληθούμε σήμερα ανήκουν περισσότερο στην δεύτερη μεταπολεμική γενιά, εξ ου και η δυσθυμία κι η μελαγχολία…