Για το "μπαρ"

Όποιος μπήκε γιατί νομίζει ότι είναι υποχρεωτικό...
Να την "κάνει"!
ΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!

(Εκτός από όταν δεν έχουμε βιβλία... Τότε είναι υποχρεωτικό... Για γκελ μπουρντά, καμάρια μου!)

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει....(Μούσα ποιητική από το Δ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου )



  Ο θρύλος λέει ότι για να γίνει μέλος της Μαφίας έπρεπε να κάνεις κάποιο έγκλημα ουτώς  ώστε, γενόμενος συνένοχος,  να είναι εξασφαλισμένη  η οργάνωση σε περίπτωση που την "πουλήσεις".
"Η Ποίηση συντονίζει το βιολί της με το τραγούδι της Άνοιξης"- Ν. Γκύζη
    Κάπως έτσι, αλλά με πολύ πιο ευγενή κίνητρα κινηθήκαμε με τους μαθητές και τις μαθήτριες του  Δ1 και του Δ2 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου, αποσκοπώντας να αποκτήσουμε ένα είδος σιωπηλής,  πνευματικής συνενοχής με το αντικείμενο της μελέτης μας.  Για να ασχοληθούμε πιο βιωματικά  με την ποίηση στα πλαίσια της ενότητας "Ποίηση. Από την παράδοση στον μοντερνισμό ", κρίναμε πως πρέπει να γίνουμε πρώτα ποιητές. 
 Διότι όπως λέει και ο Γιώργος Σαραντάρης :
Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει    φεύγουμε,
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα,
παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους,
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού.
Σημαίνει πως φοβόμαστε
και η ζωή μάς έγινε ξένη,
ο θάνατος βραχνάς.
  Εν αντιθέσει με τα προηγούμενα χρόνια, αποφασίσαμε με τα παιδιά στα ποιήματα τους να μην ακολουθούσουν κάποια λογοτεχνική  τεχνοτροπία. 
Στην αναρτηση αυτή θα δημοσιευτούν τα ποίηματα των μαθητριών του Δ1 και στην επόμενη εκείνα των μαθητών και μαθητριών του Δ2.

Κατερίνα
 Η ομορφιά της θάλασσας

      Με σταθερά βήματα προχωρώ
      και κατευθύνομαι στο δροσερό νερό
     
      Κάνω μια παύση
για να εισπνεύσω καθαρό αέρα

                                       Κλείνω τα μάτια μου και ακούω
                                       Κλείνω τα μάτια και μυρίζω
                                      
                                       Μυρίζω το αλατόνερο
                                        Εισπνέω καθαρό αέρα

                     Αφήνομαι στον νερό
                         και επιπλέω
         
          Ο ήχος της μια με ηρεμεί
              την άλλη με τρομάζει

     Η απεραντοσύνη της με ηρεμεί
     και με φοβίζει

  Μια φουρτουνιάζει
Την άλλη είναι επίπεδη

Τον χειμώνα κρύα και σκοτεινή
Το καλοκαίρι ζεστή και γαλαζοπράσινη
                    
                                          Στην ομορφιά της βυθίζεσαι
                                          Και στον ήχο της κοιμάσαι

                                          Αχ γλυκιά εσύ μην αφρίζεις
                                          Μην πεθάνεις 

Μαρία Αθ.
Μελαγχολία και ελπίδα 

Ξεκίνησε και πάλι νέα μέρα
Δειλά δειλά ο ήλιος ξεπροβάλλει
Μετατοπίζονται τα φύλλα απ΄ τον αγέρα
Διαταραχή, παρότι ο ουρανός  να σκοτεινιάζει

Μα τι είναι αυτό τελικά
που το χαμό, την ταραχή σκορπίζει
μια ψυχή έξω μαραζώνει σιωπηλά
κι είναι η μελαγχολία που τσιρίζει

Έξω  βγήκε ο ήλιος την χαρά να βρει
μα χρώμα δεν υπάρχει στην έρημη αυτή γη
πώς όμως στη ζωή σου την κατάμαυρη
εσύ να την έβαψες γκρι;

Και όμως τα πράγματα αν δεις
απ΄ την άλλη σκοπιά να τα κοιτάς
έτσι καλύτερα θα ζεις
 και θα’ ναι η ελπίδα αυτό που αναζητάς.

Ελεάννα Κων
Η ζωή
Δυσκολίες που φέρνει η ζωή
προετοιμασμένος πρέπει να είσαι με αυτή
κάθε της λεπτό, κάθε της στιγμή
και να την αντιμετωπίζεις σαν μικρό παιδί.

Ξέγνοιαστος να είσαι με όλ' αυτά
οι φόβοι να μην σου κυριαρχούνε τη ψυχή
και στη ζωή σου να περνάς καλά
για να τους προσπερνάς σαν να μην είναι υπαρκτοί.

Πετρούλα
Ο κόσμος κι οι σκιές του
Να έχει άραγε σκιές ο κόσμος
που με σκοτάδι σημαδεύουνε το φως
να είναι άραγε σκιες  ο κόσμος
που ξεχωρίζουνε σκότςο και φως
Να έχουν οι σκιές έναν δικό τους κόσμο
που περιγράφεται ως έξω απ’ το φως
Να είναι άραγε κόσμος οι σκιές
το σήμερα, το αύριο και το χθες.
Ο κόσμος είναι οι σκιές του
που παραπέμπουνε στο φως
και οι σκιές είναι ένας κόσμος
συμπληρωματικός σε κάθε φως
Ο κόσμος και οι σκοτεινές σκιές του
είναι στοιχεία του φωτός.
Μέσα, τριγύρω και πιο πέρα,
ως θιασώτης του παντός.

Θοδώρα
Ο μοχλός  και η κονσόλα
Ο μοχλός και η κονσόλα
τα μυαλά αναμοχλεύουν
δάχτυλα και οφθαλμοί
συνεχώς δουλεύουν
Πλάθουν κόσμους και εικόνες
χρόνους, μέρες και αιώνες
οδηγούν και οδηγούνται
και κατόπιν δε θυμούνται.
Να ‘ταν άραγε αλήθεια
ή εικονοπαραμύθια
που προβάλλουν σαν απάτες,
σαν αυτούσιες αυταπάτες.
Όλα γίνονται ένα κράμα
η εικόνα και το πράγμα
μέσα στο μυαλό του χρήστη
ένας νέος κόσμος  εκτίσθη.
Η κονσόλα κι ο μοχλός
είναι ο κόσμος τους οχλός
δίχως έλεγχο και γκρίνια
που μονάχα φέρνουν γρίνια.
Το μοχλό και την κονσόλα
και γραμμένα τα ‘ χουν όλα…

Μαριλένα
Ερωτευμένη Ελλάδα
Σαν ανεβείς στο άλογο
κι αφήσεις τα μαλλιά σου
εγώ θα ‘μαι κει να σε κοιτώ
απ’ άκρη σ’ άκρη, ολόγυρά σου.
Κι αν πάλι εκεί δεν ανεβείς
και το αφήσεις μόνο,
εγώ ξανά θα σε κοιτώ
με νοσταλγία και πόνο.
Γιατί εγώ δεν σ’ έχω δει
μήτε ξανανταμώσει
κι όμως το ξέρω πως είσαι όμορφος πολύ
κι ότι πολλοί σ’ έχουν γευτεί μα εγώ δεν σ’ έχω νοιώσει.
Πολλές είναι εκείνες που σε ποθούν
κι οι τυχερές σε έχουν.
Μα εγώ δεν είμαι τυχερή
αφού είμαι σκλάβα στην ίδια μου τη γή.
Αχχχ! Ανάθεμα σ’ αυτούς εκεί,
που με κρατούν μακριά σου
και δεν μ’ αφήνουνε να δω
τη λάμψη στα μαλλιά σου.

Τσαμπίκα
Στο σκοτάδι
Στο σκοτάδι κρύβονται
πράγματα εσφαλμένα
πράγματα ανήθικα και παραποιημένα
Σ’ αυτό ελλοχεύουν κίνδυνοι
που ένας – ένας , αργά-αργά
το πνεύμα του ανθρώπου
το καταπατά.
Η φτώχεια κι η απόγνωση
τη γη μας πλημμυρίζουν
απ’ το σκοτάδι τρέφονται
τον κόσμο βασανίζουν.
Μα θα ‘ρθει η ώρα να γενούν,
κομμάτια να σκορπίσουν
Κάποτε η αλήθεια θα φανεί
τον κόσμο για να σώσει
το ψέμα θα εξαφανιστεί
τη γη να δικαιώσει.
Μα τότε πια θα  βγει το φως
την αλήθεια να αναδείξει;
Το  άδικο να καταδικαστεί
το δίκιο να επικρατήσει!

Ελεάννα Κατ.
Αν ήσουν άστρο της αυγής
Αν ήσουν άστρο της αυγής
θα σουν το πιο ωραίο
το πιο λαμπρό και όμορφο
σε όλο το Αιγαίο

Τα μάτια σου είναι θάλασσα
και μέσα ταξιδεύω
στο σώμα σου να βρω στεριά
να παύσω να κουρσεύω

Στην αγκαλιά σου χάνομαι
και στα φιλιά πεθαίνω
στα μάτι σου ονειρεύομαι
παραδεισένιο μέρος

Όταν στα μάτια σε κοιτώ
κει μέσα αντικρίζω
πόσο πολύ σε αγαπώ
και μέσα μου δακρύζω

Αν ήσουν άστρο της αυγής
θα σουν το πιο ωραίο
το πιο λαμπρό και όμορφο
σε όλο το Αιγαίο

Ζωζώ
Στα ουράνια ταξιδεύω
πάνω από τη γη χορεύω
είναι τα πάντα γιορτινά
κι ας μην έχω τα φτερά.
Δεν ζηλεύω απ’ την ταράτσα
του μυαλού βλέπω τα πάντα από ψηλά
Ανοίγω το παράθυρό μου
και απλώνω τα χέρια
για να πιάσω τα σύννεφα.
Και κάθε φορά που πέφτω
απλά ελπίζω σε ένα αύριο
καλύτερο από το σήμερα.











Δεν υπάρχουν σχόλια: