Ο Διοκλητιανός και η αναδιάρθρωση της αυτοκρατορίας/ Ο Κωνσταντίνος, ο εκχριστιανισμός και η ισχυροποίηση της ρωμαϊκής Ανατολής

   Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν άρρωστη... Ο Διοκλητιανός και ο Κωνσταντίνος  ψάχνανε το φάρμακο...
 Ο Διοκλητιανός και η αναδιάρθρωση της αυτοκρατορίας (σελ. 234-236)

Διοικητικές αλλαγές: Διοικητικές αλλαγές από τον Διοκλητιανό (284 μ.Χ. ) με στόχο τον διαμοιρασμό της εξουσίας ώστε ο στρατός να παρεμβαίνει άμεσα και να διασφαλίζονται τα σύνορα.

Τετραρχία: Σύστημα διακυβέρνησης που εισήγαγε Ο Διοκλητιανός.

    Ρώμη: Τυπικά πρωτεύουσα  του Κράτους και έδρα της Συγκλήτου.

    Δυο Αύγουστοι (Ο Διοκλητιανός στην  Ανατολή με  έδρα την Νικομήδεια της Βιθυνίας και ο Μάξιμος στη Δύση με έδρα το Μιλάνο ).

    Δύο καίσαρες, οι οποίοι βοηθούσαν τους Αυγούστους.  (Ο Γαλέριος στην Ανατολή με έδρα το Σύρμιο στην σημερινή Σερβία και ο Κωνσταντίνος Χλωρός με έδρα τους Τρεβήρους στην σημερινή Γαλλία)

Αλλαγή στην μορφή του πολιτεύματος: 

Αλλαγή στο είδος της μοναρχίας.

Χωρισμός του κράτους σε μικρές επαρχίες. Διοίκηση τους από ορισθέντες διοικητές από τον βασιλιά.

Άλλοι οι  στρατιωτικοί αρχηγοί των επαρχιών

Μεταφορά του πρωτοκόλλου των Σασσανιδών Περσών. (Απροσπέλαστος, φοράει διάδημα και πορφύρα, τον προσκυνούν,  είναι ιερός, προσφωνείται «Ζευς», λαμβάνει θεϊκές ιδιότητες)

Μετατροπή της μοναρχίας από Ηγεμονία (Principatus) σε Απόλυτη Μοναρχία (Dominatus)

Μέγας Κωνσταντίνος. Εκχριστιανισμός και ισχυροποίηση της  Ρωμαϊκής Ανατολής (σελ. 236-239)

Συγκρούσεις μεταξύ των συναρχόντων μετά την απόσυρση του Διοκλητιανού

1)      Νίκη του Κωνσταντίνου έναντι του αντιπάλου του στη Δύση μετά την μάχη στη Μουλβία γέφυρα (312 μ.Χ)

2)      Συνεννόηση να κυβερνήσουν μόνοι τους  με τον Λικίνιο, ο Κωνσταντίνος στην Δύση και ο Λικίνιος στην Ανατολή (313 μ.Χ.)

3) Νίκη του Κωνσταντίνου επί του Λικίνιου και μονοκρατορία (325 μ.Χ.)

Το πολίτευμα γίνεται ακόμα περισσότερο απολυταρχικό.

α) Αυτοκράτορας απρόσιτος από τους υπηκόους του

β) Έρχεται σε επαφή μόνο με τους αυτοκρατορικούς υπάλληλους

γ) Υπάρχει αυτοκρατορικό συμβούλιο το οποίο συγκαλείται μόνο όταν επιθυμεί ο αυτοκράτορας

δ) Η Σύγκλητος στερείται κάθε εξουσίας και καθίσταται τιμητικό σώμα

ε) Ο αυτοκράτορας παύει να θεωρείται θεός . Θεωρείται εκπρόσωπος του θεού στην Γη.

Κωνσταντίνος και χριστιανισμός

α) ευνόησε την νέα θρησκεία αλλά διατήρησε και τον ειδωλολατρικό τίτλο του «Μεγάλου Αρχιερέως»

β) πρωτοστάτησε στην υπογραφή του «Διατάγματος των Μεδιολάνων» (313 μ.Χ.) ή «Διάταγμα της Ανεξιθρησκίας»  το οποίο καθιέρωνε την δυνατότητα να επιλέξουν όποια θρησκεία θέλουν οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας.

γ) Μετά την νίκη του στην Μουλβία γέφυρα ευνόησε το χριστιανισμό

δ) υιοθέτησε το «Χριστόγραμμα» στις ασπίδες και τα λάβαρα του στρατού του

ε) καταπολέμησε τις αιρέσεις

στ) οργάνωσε «Οικουμενικές συνόδους» για να επιλυθούν οι διαφορές μεταξύ των χριστιανών

ζ) συνέβαλε στην ίδρυση εκκλησιών

η) θεωρείται από κάποιους ότι βαφτίστηκε στο τέλος της ζωής του.

 Ίδρυση Κων/λης

Μεταφορά της πρωτεύουσας στην Ανατολή γιατί

α) εξυπηρετούταν οι πολιτικές του επιδιώξεις

β) ενισχυόταν ο εκχριστιανισμός της αυτοκρατορίας

γ)ισχυροποιούταν η απόλυτη μοναρχία

Ίδρυση της «Νέας Ρώμης» (Κωνσταντινούπολη)  και εγκαίνια της τον Μάιο του 330>>>>>>  Αρχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Πλεονεκτήματα καινούριας πρωτεύουσας

α) δυνατότητα της διοίκησης του κράτους να αντιμετωπίζει ευκολότερα τις βαρβαρικές επιδρομές

β) Η Ρώμη αποτελούσε πόλο έλξης για τους βαρβαρικούς λαούς και ήταν φορέας της ρωμαϊκής παράδοσης

γ) Στην Κωνσταντινούπολη ήταν ευκολότερη η άμυνα και η οικονομική ανάπτυξη της αυτοκρατορίας

δ) Η οχυρή θέσης της πόλης ήταν προνομιακή

ε) Η νέα πόλη ήταν κοντά την Ανατολή στην οποία οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν Έλληνες και/ή Χριστιανοί.

Η αυτοκρατορία πλέον βασίζεται

·         στην ρωμαϊκή πολιτική παράδοση

·         στον ελληνικό πολιτισμό

·         στην χριστιανική πίστη

Άλλες σχετικές αναρτήσεις
1)Από την κλασική εποχή στο Βυζάντιο: Αυτοκρατορικοί χρόνοι: Οκταβιανός,  Pax Romana και παρακμή, Διοκλητιανός, Κωνσταντίνος
2) Ειδωλολατρεία και χριστιανισμός: Δράμα σε δυο πράξεις με ένα ιντερμέδιο